„Bucolique” stanowi tour de force i został wybrany na utwór konkursowy dla Paryskiego Konserwatorium w 1949 roku. Dedykowany jest Ulyssesowi Delecluse, ówczesnemu nauczycielowi klarnetu w konserwatorium. Harry Gee zauważył: „”Bucolique” ukazuje bardzo ozdobne możliwości klarnetu w niekończącej się pięknocie preludiów i kadencji” (75).
Część pierwsza oznaczona jest jako recytatyw-librement. Głos fortepianu posiada arpeggiowane akordy septymowe i undecymowe z włączonym pedałem. Partia klarnetu jest swobodnie rapsodyczna i napisana w stylu zdecydowanie wirtuozowskim. Tak o tym utworze mówi George Knight: „Podczas pisania tego utworu użyte zostały techniki impresjonizmu. Skale całotonowe i chromatyczne stanowią bazy dla konstrukcji melodycznej, przy zauważalnym braku skali diatonicznych. Te same elementy występują w organizacji harmonicznej, z czego wyciągnięte są akordy septymowe i nonowe [oryg. These same elements occur in the harmonic organization with the seventh and ninth chords being extracted from them]. Będące efektem tego akordy stanowią silnie dysonujące tło (sekundy, interwały niedoskonałe) dla szybkich przebiegów skalowych klarnetu” (cytat z Gee 75).
Po części rozpoczynającej, trzytaktowe przejście prowadzi do kadencji, wypełnione szybkimi arpeggiami i skalami, z wykorzystaniem ekstremalnego zakresu i dynamiki klarnetu, tryli i fermat. Kończy się wysokim Gis”’.
Następna część jest wolniejsza i liryczna, oznaczona jako andantino mosso ma non troppo, z coraz bardziej przyozdabianą melodią w partii klarnetu.
Ostatnia część to scherzo w metrum 3/8 wymagające dużej wprawy. Tempo zostaje na krótko zaburzone przez przejście odwołujące się do andantina. Ruch powraca i utwór kończy się rozwiniętą szybką trzyoktawową skalą chromatyczną.