Eugene Bozza cz 5

Utwory Bozzy na klarnet i fortepian wykazują tendencje do powielania formuły morceau de concours, czyli utworu konkursowego. Harry Gee zauważa, że „utwory egzaminowe zawierają piękne pasaże liryczne skupiające się na jakości dźwięku oraz stylu. Druga połowa każdego solo zwykle skupia się na staccacie i sprawności technicznej” (cytat z Locke 87).

„Fantasie Italienne” zostało napisane w 1938 roku i pierwotnie zostało wydane nakładem wydawnictwa Costallat w 1939 roku. Obecnie znajduje się w katalogu Leduc. Rozpoczyna się recytatywem/kadencją. Jest to utwór z natury bardzo operowy i odzwierciedla włoskie dziedzictwo Bozzy oraz czas, jaki spędził we Włoszech.

Po pięknej wprowadzającej kadencji następuje sycyliana w trąbkowym (clarion) rejestrze klarnetu z arpeggiowym akompaniamentem fortepianu. Ta część kończy się wymagającym wysokim Fis”’ w dynamice piano.

Trzecia część utworu jest utrzymana w tempie allegro i tonacji A-dur. Scott Locke trafnie zauważa, że zawiera ona poprzednikowo-następnikową strukturę frazową. (89) Jest ona urozmaicona rytmem sycyliany.

Po krótkim cedez un peu z oktawami w głosie klarnetu, następuje powrót tematu w głosie fortepianu oraz schodząca skala B-dur w głosie klarnetu, oznaczona jako animando. To prowadzi do pięknego zakończenia utworu.

„Rhapsodie Nicoise” było ostatnim utworem Bozzy na klarnet, napisanym po przejściu na emeryturę w Konserwatorium w Valenciennes. Styl odzwierciedla jego wcześniejsze, bardziej konserwatywne dzieła, i cechuje się jakością przypominającą ludową. Partia klarnetu jest jednak trudniejsza, gdyż zawiera przeskoki z rejestru trąbkowego (clarion) do altissimo. Tessitura, choć nie tak rozbudowana jak w pierwszej części Koncertu, dociera do wysokiego A”’. Utwór został zadedykowany Andre Dufourowi, nauczycielowi klarnetu w Konserwatorium w Valenciennes, i po raz pierwszy został opublikowany w 1977 roku. Jest to utwór jednoczęściowy z rapsodycznymi recytatywami przerobionymi na następujące po sobie wariacje. Po rozpoczynającym deklamacyjnym recytatywie maestoso następuje część molto espressivo, która jest wymagająca ze względu na niezbędną kontrolę nad zmianami rejestru. Po quasi-recytatywie następuje przejście do allegro z tematem tarantelli w partii klarnetu. Centrum tonalne znajduje się w a-moll, a oznaczenia metrum wahają się między 2/4 a 6/8. I znów następuje recytatyw w partii klarnetu. Kolejna część jest oznaczona jako calme i zawiera pełne uspokojenie. Jest ona utrzymana w tonacji Ges i jest to piękna część liryczna.

Część czwarta jest oznaczona jako allegretto vivace z metrum 2/8. Tutaj znów mamy temat tarantelli, zaprezentowany po raz pierwszy w lewej ręce na fortepianie. Melodia zostaje przejęta przez klarnet.

Część piąta posiada oznaczenie lent i stanowi wykorzystany wcześniej format recytatywny.

Ostatnia część jest w tempie allegro w metrum 2/4. Temat tarantelli jest zaprezentowany w metrum prostym. Utwór kończy się wirtuozowskimi oktawami w partii klarnetu.

W następnej części: „Bucolique”. Stay tuned!

Copyright © 2024. Powered by WordPress & Romangie Theme.