Głównym zadaniem stroika jest jego funkcja wentylu powietrza, który otwiera i zamyka ustnik z różnymi szybkościami. Owa szybkość, czyli częstotliwość tej operacji kontroluje wysokość tonu i jest określona przez rozmiar i kształt powietrza, jaki ustnik ma wprawić w wibracje. Duża komórka powietrza będzie wibrowała wolniej niż mała, ponieważ w większym stopniu oddziałuje ona na stroik. Stałe ciśnienie słupa powietrza z przodu stroika jest przetwarzane na serię krótkich strumieni powietrza, gdy przechodzi ono przez czubek ustnika, mniej więcej w następujący sposób:
Mając na uwadze ogrom zadania, jakie staje przed tym małym kawałkiem trzciny, nie jest zaskoczeniem że trzeba włożyć wiele wysiłku w wybieranie stroika i dostosowanie go, ponieważ stroik jest jedynym poruszającym się elementem tworzącym aparat do wytwarzania tonu na saksofonie.
Stroik zmienia częstotliwość wibracji z każdą nową wysokością tonu i wibruje z taką samą częstotliwością co wysokość tonu – na przykład, jeśli A=440 Hz jest grane przez okres jednej sekundy, stroik – zgodnie z badaniami tego zagadnienia – przechodzi taką właśnie ilość kompletnych cykli, plus minus jeden procent. Co więcej, stroik musi być na tyle wszechstronny aby zmieniać prędkość szybko i wydajnie z każdym nowym tonem, zmieniać amplitudę wraz z każdą zmianą głośności, zaczynać i kończyć wibracje przy każdej artykulacji, a ponadto posiadać cechy charakterystyczne niezbędne do wytworzenia możliwie najlepszego dźwięku. Ciekawe byłoby, jaka byłaby obliczona komputerowo ilość ruchów pojedynczego stroika podczas 90-sekundowego wykonywania „Lotu Trzmiela”!
W kolejnej notce: badania naukowe…